Η πολιτική διάσταση της υπόθεσης Ράινχαρτ- Ρογκόφ

Στη διάρκεια της τελευταίας εβδομάδας, ο Πολ Κρούγκμαν δημοσίευσε στην στήλη του στους Τάιμς της Νέας Υόρκης 16 σύντομα άρθρα. Τα 11 από αυτά αφορούσαν ένα θέμα που, εκτός από οικονομικές, πήρε και σημαντικές πολιτικές διαστάσεις. Στις 16 Απριλίου έγραφε:

«Το επιστημονικό οικοδόμημα των οικονομικών της λιτότητας στηρίχθηκε κατά κύριο λόγο σε δύο ακαδημαϊκές εργασίες που χρησιμοποιήθηκαν κατα κόρον στην δημοσιονομική πολιτική χωρίς να ελεγχθούν επαρκώς. Ο λόγος είναι ότι έλεγαν αυτό που οι Πολύ Σοβαροί Άνθρωποι [1] ήθελαν να ακούσουν. Η πρώτη -που γρήγορα έγινε το νούμερο ένα αποδεικτικό στοιχείο για τους θιασώτες της «επεκτατικής πολιτικής λιτότητας»- είναι εκείνη των Αλεσίνα και Αρντάνια και αφορά τις μακροοικονομικές συνέπειες της λιτότητας. Δυστυχώς, εκτός του ότι το κείμενο αυτό αδυνατεί να διακρίνει τις περιπτώσεις των χωρών που μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν νομισματική πολιτική, από εκείνες που δεν μπορούσαν, αποδείχθηκε ότι ο τρόπος με τον οποίο μετρούσαν τη λιτότητα ήταν ολότελα λανθασμένος. Όταν το ΔΝΤ χρησιμοποίησε έναν καταλληλότερο τρόπο μέτρησής της, αποκαλύφθηκε ότι η επίδραση της περιοριστικής πολιτικής ήταν όντως περιοριστική…

Advertisement

Λαϊκισμός, αντιλαϊκισμός και κρίση

Πηγή: http://enthemata.wordpress.com/2012/11/25/seva-stavra/

του Νικόλα Σεβαστάκη και του Γιάννη Σταυρακάκη

 Στη μνημονιακή συγκυρία, ο όρος «λαϊκισμός» έχει αναδειχθεί σε πασπαρτού κάθε μορφής δημόσιου λόγου. Εκτοξεύεται ως κατηγορία σε κάθε τηλεοπτικό πάνελ, διανθίζει την καθημερινή αρθρογραφία, θεμελιώνει και νομιμοποιεί πολιτικές επιλογές και απονομιμοποιεί άλλες. Τι είναι όμως ο λαϊκισμός; Τί συνδέει το «λαϊκό» με το «λαϊκιστικό»; Πώς ακριβώς συγκροτείται ο σύγχρονος αντιλαϊκιστικός λόγος; Πώς εξηγείται η σημερινή ριζοσπαστικοποίησή του; Τέλος, πώς επηρεάζει η κρίση το ελληνικό και το ευρωπαϊκό πεδίο της σύγκρουσης λαϊκισμού/αντιλαϊκισμού; Πρόκειται για επίκαιρα ερωτήματα που προσπαθεί να απαντήσει το βιβλίο του Νικόλα Σεβαστάκη και του Γιάννη Σταυρακάκη Λαϊκισμός, αντιλαϊκισμός και κρίση (εκδόσεις Νεφέλη, 104 σελ.).

Ποιός παγίδευσε τον Υπουργό Οικονομικών;

Ως Υπουργός Οικονομικών, θα ήθελα να είχα καταθέσει στην ελληνική Βουλή έναν διαφορετικό Προϋπολογισμό για το 2013.

Γ. Στουρνάρας, συζήτηση για την έγκριση

του Κρατικού Προϋπολογισμού του 2013 στη Βουλή, 11/11/2012 [1]

Η ομιλία του Γιάννη Στουρνάρα στη συζήτηση για την έγκριση του Κρατικού Προϋπολογισμού του 2013 δομήθηκε στη βάση πέντε ερωτημάτων:

1. Υπάρχει άλλος δρόμος [για την αντιμετώπιση της κρίσης] από αυτόν που προτείνει η κυβέρνηση;
2. Χρειάζεται η χώρα την επόμενη δόση και πότε θα την λάβουμε;
3. Μπορούμε να διαγράψουμε μονομερώς το χρέος;
4. Μπορούμε να καταργήσουμε το Μνημόνιο και να πάρουμε τη δόση;
5. Είναι βιώσιμο το ελληνικό χρέος;

Τα ερωτήματα αυτά έχουν ένα κοινό στοιχείο: Ότι αποφεύγουν να θέσουν ρητά ως στόχους τα ζητήματα που επί της ουσίας θα έπρεπε να αντιμετωπίζει η δημοσιονομική πολιτική. Ο λόγος είναι ότι αυτή η δημοσιονομική πολιτική δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει.

Μια ματιά στα βασικά μακροοικονομικά μεγέθη που περιλαμβάνουνται τόσο στο μέρος της εκτέλεσης του φετινού προϋπολογισμού, όσο και στις προβλέψεις για το 2013, αρκεί γι’ αυτή τη διαπίστωση. Το ΑΕΠ πέφτει κάτω από τα 200 δις ευρώ, η ύφεση διαμορφώνεται στο -6,5% (με τις υπεραισιόδοξεις προβλέψεις για το 2013 να μοιάζουν εκτός οικονομικής πραγματικότητας), η ανεργία ξεπερνά το 22% (σαφώς υποεκτιμημένη τόσο στην πραγματική της διάσταση, όσο και στην εξέλιξή της), το χρέος φτάνει το 175% του ΑΕΠ με προοπτική να προσεγγίσει το 190% το 2013, ενώ οι μηχανισμοί ανάπτυξης που υποτίθενται (η κάλυψη της μείωσης της δημόσιας κατανάλωσης και επένδυσης από την ιδιωτική, η βελτίωση του επιχειρηματικού κλίματος, η αύξηση της παροχής ρευστότητας από την πλευρά των τραπεζών) δεν φαίνεται να ενεργοποιούνται.